Rozen voor Jolein!

 

Meneer van de Velde is ziek en weet dat zijn afscheid dichterbij komt. Zijn laatste wens is om nog iets bijzonders te doen voor zijn vrouw Jolein. Een paar weken voor zijn overlijden bespreekt hij zijn laatste wensen met mij.

 

Een bijzonder verzoek

Ik werd gebeld door meneer van de Velde met de mededeling dat hij een bijzonder verzoek heeft dat hij het liefst met mij persoonlijk wil bespreken. Een paar dagen later spreken we bij hem thuis af. Zijn vrouw is even de deur uit om boodschappen te doen. “Ik wil dit graag onder ons houden”, zegt hij.

 

Liefde op het eerste gezicht

Meneer van de Velde is ziek en zijn vrouw Jolein verzorgt hem. Zijn afscheid komt dichterbij en hij weet dat. “Het is goed zo, ik heb een mooi leven gehad,” verzucht hij. Zijn vrouw is alles voor hem. Ruim vijftig jaar geleden ontmoetten ze elkaar en de vonk sprong meteen over. Het was liefde op het eerste gezicht. Dat zij nu alleen achterblijft, doet hem zichtbaar pijn.

 

Hij slikte even en keek me aan. Om haar te bedanken voor alle goede zorgen en het mooie leven dat ze samen gedeeld hebben, wilde hij iets bijzonders doen. Of eigenlijk wilde hij mij vragen dat te doen.

 

Ik keek hem verrast aan. Meneer van de Velde vroeg me of ik tijdens de uitvaart een grote bos rode rozen aan ‘zijn Jolein’ wil geven. Hij gaf me een briefje, met daarop geschreven wat ik moest zeggen. Zijn laatste woorden aan haar, zijn grote liefde. Hij zei: “Ik had me geen betere vrouw kunnen wensen”. We namen aan het eind van het gesprek afscheid en een paar weken later overleed hij.”

 

“Een kippenvelmoment voor de aanwezigen, maar zeker ook voor mij.”

 

Kippenvel moment

De uitvaartplechtigheid is mooi en liefdevol. Dan komt het moment dat ik de aanwezigen en mevrouw van de Velde in het bijzonder aanspreek. Ik lees de dankwoorden van haar man voor en geef haar de grote bos met de mooiste rode rozen die ik kon vinden. Ze is zichtbaar aangedaan en neemt de rozen liefdevol aan. Bijzonder dat iemand die gaat overlijden zoveel vertrouwen in mij heeft en mij deze bijzondere taak laat vervullen. Een kippenvelmoment voor de aanwezigen, maar zeker ook voor mij.

 

Vanzelfsprekend zijn de namen van deze column niet de juiste.

Vakantie…

 

De maand augustus staat bij veel mensen in de agenda als een periode van rust; vakantie. Velen kijken in de winter al waar ze de zomer willen doorbrengen, genieten van de vrije momenten om de batterij weer op te laden voor de tweede helft van het jaar. Ook ik las een moment van rust in, echter lukt dat niet altijd helemaal…

 

Terminaal ziekzijn

Als uitvaartondernemer is het je primaire taak om uitvaarten te regelen conform de wensen van de overledene. Veelal gebeurt dit na een overlijden, door in gesprek te gaan met de nabestaanden. Regelmatig komt het voor dat een terminaal zieke mij belt om een afspraak te maken om zijn of haar  uitvaartwensen vast te leggen. Hierbij is de levensverwachting van de één een paar dagen en voor de ander een paar maanden of zelfs een jaar of jaren.

 

Vakantie

En zo plannen wij onze vakantie in de maand augustus. Wij zijn van plan een paar dagen met onze boot het water op te gaan. De kinderen kijken ernaar uit, en ik natuurlijk ook. Toch speelt er altijd in mijn achterhoofd die persoon die mij het vertrouwen heeft gegeven zijn of haar uitvaart te regelen.

 

Uitgerust

Natuurlijk geniet ik van mijn vakantie, denk bij regelmaat aan die mensen die mij wellicht nodig gaan hebben, maar geef mijn taken met vertrouwen uit handen aan mijn collega’s. Ik spreek de situatie van de betreffende families door voor het vertrek. Mijn batterij is weer opgeladen, echter blijf ik nauw in contact met mijn collega. Het werk écht loslaten lukt mij dus niet. Lukt dat u wel?

 

Iedereen verdient een afscheid met een goed gevoel. Ik help u graag om dit mogelijk te maken. Wilt u meer weten? Dan kunt u telefonisch contact opnemen met Heslinga Uitvaartzorg via 0515 – 85 57 57 of via info@bvuitvaartzorg.nl .

Op een zaterdagavond sta ik op het punt om naar een etentje te gaan, waarbij ik met een collega-ondernemer gebeurtenissen in mijn werk kan bespreken. Het is fijn om ervaringen met elkaar uit te wisselen en van elkaar te leren. Terwijl ik mijn auto start, gaat mijn telefoon. Een meneer verteld mij dat zijn vrouw is overleden en hij wil graag dat ik hem help. Ik bel mijn collega om te zeggen dat de avond niet doorgaat  en vervolgens rijdt mijn auto naar het huis waar mevrouw is overleden.

Verzekering niet dekkend

Tijdens de gesprekken kom ik erachter dat mevrouw niet optimaal verzekerd is voor de kosten van uitvaart en ook niet veel spaargeld heeft. De echtgenoot wil echter wel een zo goed mogelijk afscheid van zijn vrouw. Gelukkig kan ik hem geruststellen met de gedachte dat we de uitvaart zo gaan regelen, zodat hij op een goede manier afscheid kan nemen. Ik zal hierin ook de kosten bewaken.

Het idee is dat er een crematie zal komen en een afscheidsplechtigheid. Na de plechtigheid wil de echtgenoot graag een borrel heffen op het leven van mevrouw.

Weet u wat tegenwoordig allemaal mogelijk is?

Helaas denken mensen nog vaak dat een uitvaart op een traditionele manier uitgevoerd moet worden. Gelukkig kan ik goed met hen meedenken en voorstellen doen, die niet direct in hun gedachten komen, maar uiteindelijk veel beter past bij de overledene. En dit is juist de reden dat ik als uitvaartondernemer gestart ben. Mensen om mij heen denken dan vaak dat ik elke dag met verdriet te maken heb, echter wordt er gelukkig ook veel gelachen en tijdens het lachen en herinneringen ophalen komen de meest uiteenlopende ideeën op tafel.

“Als we denken in mogelijkheden en wat echt past bij de overledene, vallen de kosten vaak ook nog erg mee!”

Meedenken in mogelijkheden

Het is dan juist mijn kracht dat ik met hen meedenk in mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden. Een veel gehoorde vraag is dan: “Mag dat, Leo?” Ik geef dan aan dat bij mij (vrijwel) alles mogelijk is, mits ik mij aan de wetgeving kan houden. Dat is de enige vereiste. Op deze manier beleef ik de meest uiteenlopende uitvaarten en kan elke nabestaande met een goed gevoel afscheid nemen van hun dierbare. Daarbij merk ik ook dat de kosten vaak weer meevallen ten opzichte van de meer traditionele uitvaarten.

Gelukkig vielen de kosten binnen het budget van de genoemde familie. Ook zij hebben na de uitvaartplechtigheid een borrel op het leven van mevrouw kunnen nemen. Een borrel die zelf gekocht is bij de lokale supermarkt!

 

Met een warme groet van Leo Boermans

Enige tijd geleden heb ik een familie bijgestaan bij het verzorgen van de uitvaart van hun dierbare, deze man, vader en opa was slechts 47 jaar geworden. Ik kende de familie vanuit het verleden, aangezien ik binnen de familie meerdere malen ben ingeschakeld bij het verzorgen van uitvaarten.

Muziek bij de crematie

Ik raakte in gesprek met deze familie en wist dat muziek centraal stond in het leven van deze man. We bespraken de inhoud van de dienst en ook muziek kwam aan de orde. Deze man had een mooie tijd gehad met het radio combinatie team. Artiesten ontvangen, benefietavonden, muziek via het internet draaien; ze noemden hem en zijn vrouw de kleine piraat en het piratenvrouwtje! Samen met zijn broertje, wat overigens ook een vriend van hem was, de Power FM marathon volgemaakt. Een show van 50 uur achter elkaar!  Gelukkig bleek er nog een opname te zijn waarop deze man zijn stem nog even was te horen.

Nazorg gesprek

Bij sommige families kom ik een aantal weken na de uitvaart nog even langs om te kijken hoe het met ze gaat. Ook evalueren we dan de dagen dat we intensief met elkaar optrokken om de uitvaart vorm te geven en komen er soms vragen die ik wellicht kan beantwoorden of ze op weg kan helpen naar een juiste persoon of instantie. Bij deze familie kregen we het over de bijzetting van de urn in een graf. Leo, wil je ons hier ook bij helpen?

“Muziek hoorde toch bij zijn leven?”

De bijzetting

De dag van de bijzetting was deze keer op de verjaardag van de overledene. We liepen in stilte met een kleine groep naar het graf en ik had me voorbereid om een klein woordje te doen als we met elkaar rondom het graf stonden. Iedereen was muisstil en toen ik begon te spreken. We stonden rondom het graf van deze man. Muziek hoorde toch bij zijn leven? Waarom dan hier geen muziek, opperde ik. Je zag dat deze opmerking het gezin raakte en tranen rolden over hun wangen toen we luisterden naar het lied van Rommy Henstra, achter de horizon. Zou hij vanachter deze horizon met ons mee hebben gekeken?

Met een warme groet van Leo Boermans