‘Een goede hulp’
Een paar jaar geleden werd ik gebeld door een meneer, waarvan zijn moeder was overleden. Ik maakte een afspraak en ging op pad.
Dochter met een beperking
Ik kwam aan bij de familie en werd aan iedereen voorgesteld. Zo ook aan Thea, een kleindochter van de overledene. Thea had een verstandelijke beperking en haar ouders gaven aan het moeilijk te vinden haar te begeleiden met dit overlijden. Ik gaf aan dat ze hen geen zorgen hoefde te maken en dat dit ook goed zou komen.
Thea werd mijn hulp
Zo kwam de uitvaartdag dichterbij en zoals beloofd, zou ik me bekommeren over Thea. Een prachtige meid die erg vertrouwd met mij was. Ik nam haar mee naar de condoleanceruimte en vroeg of zij de mensen wilde vragen het register te tekenen. Ze begon te lachen en wilde dit maar al te graag doen. Prachtig om te zien dat geen enkele gast het register kon ontlopen. Daar kon ik nog wat van leren!
“Iedereen kan een uitvaartplechtigheid bijwonen, als je ze de kans maar geeft”
De hoed op
Toen uiteindelijk het einde van de plechtigheid naderde, kwam ik ineens op het idee Thea hierin te betrekken. Ik vroeg de dragers rondom de kist te gaan staan, en Thea om naast mij te gaan staan. Ik vroeg een moment stilte en toen begon de muziek te spelen. De muziek die Thea had uitgezocht. Tranen biggelden over haar wangen en ze kroop me stevig aan. Toen we uiteindelijk begonnen te lopen, fluisterde ik in Thea haar oor: “Loop jij maar voorop, jij bent tenslotte mijn grote hulp”. En daar liep ze….trots haar oma te brengen naar haar laatste rustplaats…..en vanzelf…..met mijn hoge hoed op!
