Trossen los – maar niet helemaal

De zomer is volop begonnen. Voor veel mensen betekent dat koffers pakken en in de rij staan op Schiphol. Voor mij is vakantie een ander avontuur: de lijnen losgooien, de motor starten en langzaam koers zetten, dit keer naar Schiermonnikoog. Geen haast, geen afspraken – alleen de golven, de wind en mijn gezin om me heen.

Toch merk ik dat écht loskomen niet vanzelf gaat. Ons vak laat zich niet zomaar parkeren. Je kunt het kantoor afsluiten, maar niet je hart. Terwijl ik over het Wad vaar, denk ik aan mijn collega’s die het stokje overnemen, en aan de families die wij de afgelopen tijd mochten begeleiden. Het zit in me om te willen weten of alles goed gaat.

En ja, ik geef het toe: de verleiding om “heel even” mijn telefoon te checken is groot. Dat ene appje, dat ene berichtje. Maar ik probeer het los te laten.

En toch… dat beetje onrust hoort erbij. Betrokkenheid is geen last, het is een deel van wie ik ben. Maar ik weet ook dat deze momenten nodig zijn. Even opladen, ruimte maken in mijn hoofd en tijd doorbrengen met de mensen die mij het meest dierbaar zijn.

Want hoe mooi ons vak ook is, het leven vieren begint bij onszelf.