‘Wordt er ook wel eens gelachen?’
Een vraag die nog geregeld worden gesteld. Vele mensen denken dat ik dagelijks werk met heel veel verdriet. Enigszins is dat ook zo, maar vergeet niet dat mensen die afscheid moeten nemen van dierbare soms al een lange weg hebben afgelegd naar het uiteindelijk sterven toe. Toch wil ik jullie meenemen naar een moment, waarbij er ook hartelijk is gelachen.
De dienst was afgelopen
Ik denk een jaar of 7 geleden was ik in het crematorium om met een familie afscheid te nemen van hun dierbare. Na afloop zaten de gasten in de lounge aan een kop koffie en een broodje. Er werd volop met elkaar gesproken, sommigen hadden elkaar jaren niet gezien. Ik was bezig in de ontvangsthal om alle bloemen, kaartjes en andere zaken netjes te etaleren, toen er een mevrouw op mij afstapte. Ze vroeg of ze hier in de ontvangsthal even kon wachten op haar zoon. Hij zou haar ophalen, en kom elk moment arriveren. Ik zei tegen die vrouw dat ze prima nog even in de lounge kon blijven kletsen met haar vriendinnen. Zodra haar zoon zo arriveren, zou ik haar ophalen uit de lounge.
‘Ik kom myn moeke ophalen’
De tijd verstreek en na ongeveer 15 minuten stapt er een jongeman het gebouw binnen en komt op mijn afgelopen. ‘Ik kom myn moeke ophalen’, zei hij in het stads tegen mij.
Ik antwoordde hem: ‘Volgt u mij maar, ze zit in de lounge bij haar vriendinnen‘.
De man keek mij enigszins verbaasd aan en zei: ‘Nou, dat lykt my sterk, ze zit as it goed is in in potsje’.
Ik was stil en keek hem verbaasd aan. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht en vroeg: of had ik een andere ingang moeten nemen? Dat klopt inderdaad, maar dat maakt natuurlijk nooit uit via welke ingang te komen. Dit was gewoon een samenloop van omstandigheden. De man barstte in lachen uit en liep met een collega van het crematorium mee naar de juiste plek.
Ik kon het ook niet laten om een glimlach op mijn gezicht te laten verschijnen…
