‘Zo plotseling….’
Het is dinsdagochtend, mijn dag ziet er rustig uit. Ik ga rond de klok van negen uur naar mijn kantoor in Heeg, en begin de dag met administratieve taken. Een paar telefoontjes, en voor ik het weet is de ochtend om. Nog snel een broodje eten, en dan kan ik naar huis…. En dan opeens dat ene telefoontje van een huisarts.
De dag krijgt een andere wending
Er is een overlijdensmelding binnengekomen van een meneer. 46 jaar, en plotseling overleden in de ochtend. Ik probeer me voor te bereiden op het eerste gesprek, maar weet niet hoe. Ik vertrouw op mijn gevoel en ga op pad. Opeens ziet de middag er heel anders uit.
Veel verdriet
De familieleden van de overledene zitten verslagen aan tafel. Zijn echtgenote staart voor zich uit en ik besluit mijn werkwijze anders in te steken. Haar man ligt nog boven op bed en ik vraag aan haar of ze met mij naar boven wil gaan en samen de eerste stappen van de laatste verzorging wil doen. Zo raak ik met haar in gesprek over hoe en wie haar man was. Boven zie ik op bed een beer van een vent liggen. Het raakt me dat deze grote, sterke man zo uit het leven is gerukt. Ik leer haar man steeds beter kennen. Tegelijkertijd realiseer ik me dat dat natuurlijk vreemd is.
“Ik heb het gevoel dat ik de overledene steeds beter leer kennen”
De uitvaart
Gaandeweg de week raakte ik steeds meer vertrouwd met de familie en hebben we het afscheid vorm gegeven, zoals dat paste bij deze man. Opgebaard in spijkerbroek in geitenwollensokken, en zijn klompen naast de kist. Het symboliseert dat hij zo middenin het leven stond, en dat dit ineens anders kan zijn.
Met een warme groet van Leo Boermans
