De ferkearde timing
Lêsten wie ik by in hechte famylje dy’ t ôfskied nimme moast fan harren heit en pake. Pake wie in echte famyljeman en de pakesizzers wiene fansels tige belutsen by alles om it ôfskied hinne. Elk petear fierden wy mei inoar en elk hie wol wat by te dragen. Ien fan de ûnderwerpen wie wa’t op de roubrief neamd wurde moast. Der wiene pakesizzers mei lange relaasjes, oaren dy’t krekt fereale wiene, en dan wie der Sandra. Ik neam har foar no sa. Sandra wie der hiel stellich oer: de namme fan har freon hoegde net op’e kaart, dat fielde foar har te betiid. ‘Mar ik bin wol gek op him, hear!’ sei hja der hastich efteroan, as wie se bang, dat immen dêroan twivelje soe.
Doe bruts de dei fan de kremaasje oan. De romte folle him mei minsken, mei leafdefolle oantinkens, mei stil fertriet. Sandra’s tinzen wiene by har pake, by harren mominten tegearre, de ferhalen dy’t er mei har dielde. De tsjinst begûn. Se siet dêr stil, harkjend, en ynienen fielde se in trilling yn’e bûse. Se pakte har telefoan, even in lytse ûntsnapping fan dit swiere momint. Har freon belle har. Se seach nei syn namme op it skerm en stoppe de telefoan wer fuort, klear om har wer op de tsjinst te konsintrearjen.
Nei ôfrin rûn se nei bûten ta, socht in bankje en belle him werom. Syn gesicht ferskynde op it skerm, en noch foardat er it hielendal útsprutsen hie, fielde se it oan alles. Hy woe net fierder. ‘It leit net oan dy,’ besocht er noch te sizzen, sa’t minsken dat sizze, as hja der gjin wurden foar hawwe. Mar earne wie it ek wol sa, tocht se, miskien dochs ek wol in bytsje. Syn wurden foelen swier, sûnder emoasje, as waard it kâlder mei elke sin. Se hong op en bleau stil sitten, harkjend nei de wyn dy’t troch de beammen gie, nei it fiere lûd fan ferkear. Se tocht, hoe kinst yn ien dei safolle pine tagelyk fiele? Pake wie de man dy’t altyd de goede wurden hie, ien dy’t har op’e frjemdste mominten dochs altyd ta treast wie. Mar no, krekt op it stuit dat se him it hurdst nedich hie, wie er der net mear.
Se siet dêr, stil, oant it momint dat se werom gie, tusken de minsken stapte en in bakje kofje pakte. Net ien like wat te fernimmen, se hie de rêch rjocht, de eagen drûch. Gjinien wist dat har hert dy deis twa kear brutsen wie. Yn de dagen dêrnei kamen pake syn wurden hieltyd werom, de advizen en lytse libbenslessen dy’t er har jûn hie. Hy hie har leard om te oerlibjen, hoe troch te gean. Miskien wie dat syn lêste jefte, in ûnsichtbere hân op har skouder, in oantinken dat ek dit foarby gean soe. It besef groeide stadich: hoe djip oft it fertriet ek wie, der soe oait wer wat moais op har wachtsje.
