Kun je rouwen om het verlies van iemand die je niet kent?
Afgelopen week las ik in de krant dat Eva Hermans-Kroot (26) helaas is overleden. Eva, een jonge vrouw die in 2021 de diagnose longkanker kreeg, wist dat ze niet lang meer te leven had. Ze deed mee aan het televisieprogramma Over Mijn Lijk en deelde haar verhaal openhartig op Instagram (@longeneeslijk), waar ze zo’n half miljoen volgers had – waaronder ik.
Het nieuws van haar overlijden op zaterdag 30 november kwam niet als een verrassing. Via haar social media was zichtbaar hoe ze langzaam steeds meer moest inleveren. Toch voelde het als een schok. Dat verbaasde me: hoe kon het overlijden van iemand die ik nooit in levenden lijve had ontmoet, mij zo raken? Terwijl ik dit gevoel deelde met mijn vrouw, bleek dat zij hetzelfde had ervaren bij het overlijden van Jaimy Vanenburg, een andere jonge vrouw die eerder dit jaar op 6 augustus overleed.
Ik herinner me hoe mijn vrouw destijds een traan liet terwijl ze op de bank naar Jaimy’s verhaal keek. Het had duidelijk impact op haar. Nu, met het overlijden van Eva, begrijp ik dat gevoel veel beter. Eva had een aanstekelijke glimlach, stond vol in het leven en hield de regie tot het allerlaatst stevig in handen. Ze maakte de dood minder beangstigend, bijna menselijker. Via haar openheid en kracht gaf ze me het gevoel dat ook de zwaarste uitdagingen met moed tegemoet kunnen worden getreden.
Dus ja, ik rouw om Eva. Haar verhaal laat me niet los; ik denk vaak aan haar en haar familie, die nu met het zware proces van afscheid nemen bezig zijn. Misschien is het niet het traditionele beeld van rouwen, maar het verdriet om iemand die je kent via verhalen, beelden en woorden kan net zo echt voelen. Ik merk dat Eva nog steeds door mijn hoofd spookt. Haar moed en humor hebben een blijvende indruk achtergelaten.
Het is bijzonder hoe iemand die je nooit hebt ontmoet toch een plek in je leven kan krijgen. Misschien rouw ik niet alleen om haar overlijden, maar ook om de inspiratie en kracht die ik via haar vond en die nu ineens is weggevallen. Eva was een herinnering aan hoe waardevol en kwetsbaar het leven is. En dat blijft nog wel even bij me.
Foto: Stef Nagel
