Wanneer het verdriet dichtbij komt
We werken dagelijks met verlies. Als uitvaartleiders zijn we getuige van het verdriet van anderen, staan we families bij in hun donkerste uren en zorgen we dat het afscheid van een dierbare zo mooi en waardig mogelijk verloopt. We zijn de gidsen die mensen door een periode van rouw helpen, maar soms, heel soms, komt dat verdriet ineens veel dichterbij. En dan staan we zelf aan de andere kant.
Een paar maanden geleden verloor mijn collega haar moeder. Het afscheid kwam eigenlijk nog best onverwacht. Slechts een paar dagen was de situatie zodanig veranderd dat het afscheid snel zou naderen. Hoe kort of lang een ziekteproces ook duurt, je hoopt toch altijd op meer tijd. Meer tijd om nog dat ene gesprek te voeren, nog een keer samen te lachen, nog één herinnering te maken. Toen het onvermijdelijke uiteindelijk gebeurde, zet dat je weer even met beide voeten op de grond.
In de uitvaartwereld wennen we nooit helemaal aan de dood, maar we ontwikkelen wel een zekere vaardigheid om ermee om te gaan. We zetten ons verdriet opzij, houden ons hoofd koel en zorgen ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is. Maar wanneer het je eigen moeder is die je moet laten gaan, is dat een compleet andere ervaring.
Wat me raakte was dat ze, ondanks haar ervaring in de uitvaartzorg, precies dezelfde gevoelens doormaakte als iedereen die een dierbare verliest: de pijn, de verwarring, de leegte. Hoewel we in dit vak gewend zijn met verlies om te gaan, betekent dit zeker niet dat we er zelf immuun voor zijn! Integendeel, het verdriet raakt ons net zo hard. Misschien juist wel harder, omdat we weten hoe het voelt om afscheid te nemen en dat het niet alleen draait om die ene dag van de uitvaart, maar om het gemis dat volgt.
Het heeft me eraan herinnerd dat wij, als uitvaartleiders, ook mens zijn. We voelen hetzelfde verdriet en gemis als de families die we begeleiden. En soms is het juist die gedeelde ervaring die ons werk zo betekenisvol maakt. Het maakt ons kwetsbaar, maar het maakt ons ook sterker in ons vermogen om er voor anderen te zijn.
We zijn niet alleen professionals die uitvaarten organiseren. We zijn mensen die, net als iedereen, soms afscheid moeten nemen van degene die ons het meest dierbaar zijn.
