‘De één zijn dood, is de ander zijn brood’
Een gezegde dat zo nu en dan wel eens wordt geroepen als ik ergens kom. Woorden die mij toch altijd een naar gevoel geven, en dat doet me denken aan een moment van afgelopen week.
Verzorgingstehuis
Ik liep door het verzorgingstehuis in mijn dorp en had zojuist een familie bezocht die mijn hulp goed kon gebruiken. Nog steeds in gedachten bij deze verdrietige familie liep ik in de gang een medewerkster van dit tehuis tegemoet. Ze liep me met een grijns voorbij en schreeuwde me na: ’Foar dy wer handel hjirre, of net?’
Inkomsten
Vanzelfsprekend word ik beloond voor de werkzaamheden die ik uitvoer, net als ieder andere werkende. De bakker, de slager, de verzorgenden, ziekenhuispersoneel, de huisarts…noem maar op. Iedereen verdient geld voor de gedane arbeid. Iets wat eigenlijk heel normaal is. Het is immers je werk en ik heb dan toevallig een uitvaartbedrijf.
Welk tarief hanteer je?
In een verleden heb ik 10 jaren gewerkt bij een grote bancaire instelling. De verdiensten daar waren heel goed en als ik daar was blijven werken had ik wellicht meer geld kunnen verdienen dan in deze branche. Een branche waarin je 24/7 paraat staat en je werk en privéleven in elkaar verweven zit. Toch heb ik de keus gemaakt dit werk te gaan doen, omdat ik hierin iets kan betekenen voor de medemens. Ook heb ik in de commerciële keuken mogen kijken van 1 van de grotere uitvaartbedrijven in Nederland. Daar zwaaien inmiddels de oud-bankdirecteuren de scepter en zien de verdiensten er weer heel anders uit dan bij mijn onderneming. Zolang ik weet dat wij tussen de 30% en 45% voordeliger zijn dan deze grote landelijke spelers, denk ik dat dit wat dat betreft eerlijke handel is.
